Zo’n 260 dozen, twee verhuis-vrachtwagens en weken lang inpakstress. Je moet wat over hebben voor je rust…
Het was een moeilijke keuze; de stad wel of niet verlaten. We vonden ons droomhuis op Goeree Overflakkee, maar wel in een klein dorp waar niet veel voorzieningen zijn. Het zou betekenen dat de kinderen naar een nieuwe school zouden moeten, op grotere afstand dan nu. We zouden zelf veel verder moeten gaan reizen en onze vertrouwde fijne buren achter ons laten. Na twee weken twijfelen kwam de beslissing. Twijfel is nee. Nee. We doen het niet.
Maanden gingen voorbij waarin het mooie huis niet uit mijn gedachten verdween. Vijf maanden later reed ik er met een vriendin nog een keer langs. We reden ook over de mooie weggetjes op het eiland. We slenterden gezellig door Middelharnis, bezochten leuke winkeltjes, lunchten in een fijn tentje en toen wist ik het; hier wil ik wonen.
Zodoende stond ik een paar maanden later dozen in te pakken, verf uit te zoeken en me te verheugen op het idee dat ik van een Overkanter een Eilander zou worden. Zo’n 260 dozen en twee verhuis-vrachtwagens vol later is het zo ver. Ik leer de geluiden van het huis kennen, ik ontdek welke deur klemt en welke traptrede kraakt. Overdag geniet ik van de vlinders in de tuin en ‘s avonds kijk ik vol bewondering naar de vleermuizen die voorbij fladderen. Rust, ruimte. Ik vind het nu al fijn, een Eilander te zijn!